PLDialog małżeński - rekolekcje
i inne.
Żywy jest Kościół Twój, Działa w nim Święty Duch....”
3 września 2023 r. wpólnota Domowego Kościoła na Litwie rozpoczęła kolejny, jubileuszowy rok formacyjny w kościele p.w. Najświętszej Maryi Panny - Matki Dobrej Rady w Rudominie. Uroczystości rozpoczęły się Mszą Świętą, której przewodniczył ks. Robert Wojczan wraz z ks. Szymonem Wikło i ks.Wiktorem Kudriaszowym. Wzruszające kazanie ks. Roberta poruszyło wiele serc i nastawiło nas na dalszą wędrówkę i pielgrzymowanie z Bogiem. Podczas Mszy Świętej zostali wprowadzeni do wspólnoty Domowego Kościoła nowi członkowie oraz odbyło się błogosławieństwo małżeństw, które w tym roku będą pełnić posługę animatorów, par pilotujących, par łącznikowych oraz pary rejonowej. Tradycyjnie, każde małżeńtwo otrzymało świecę, którą zaniesie do swego domu, jako symbol jedności i obecności Boga.
List kręgu centralnego na rok formacyjny 2023 / 2024
Link do pobrania: List KC 2023-24
„By nie zgubić własnej tożsamości”
Rocznice i jubileusze dla ludzi wierzących są zawsze okazją do wdzięcznego wspominania wielkich dzieł Bożych. (…) Nie możemy myśleć o Ruchu w kategoriach przeszłości i wspomnień. (…) To, co zostało zainwestowane, zasiane i zaczęło kiełkować – musi być pielęgnowane, musi się rozwijać. (…) Czeka nas wielki wysiłek pójścia w głąb. (ks. Franciszek Blachnicki, 1984, w: Charyzmat i wierność)
1.Wdzięczne wspominanie wielkich dzieł Bożych
Mijający rok jubileuszowy był dla nas okazją do wielkiego dziękczynienia za dar 50 lat Domowego Kościoła, za to wszystko, co minione pokolenia wniosły w historię wspólnoty. Wyrażały to różne wydarzenia organizowane zarówno w diecezjach, jak
i w wymiarze ogólnopolskim. Wśród nich cennym doświadczeniem były spotkania z przedstawicielami różnych pokoleń członków DK, szczególnie z tymi, którzy byli na początku. Dzięki tym spotkaniom mogliśmy doświadczyć, że niejako jesteśmy niesieni na ich barkach. Jeszcze raz przypomnijmy sobie o tych, którzy pokazali nam piękno Domowego Kościoła i zaprosili nas do wspólnoty, dziękując za nich Panu Bogu w modlitwie.
Mijający rok stał się również okazją do dziękczynienia Panu Bogu za charyzmat światło-życie, za naszego Ojca ks. Franciszka Blachnickiego, za siostrę Jadwigę Skudro, za członkinie Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła, towarzyszących nam moderatorów, za wszystkie pokolenia małżeństw, które z wielkim zaangażowaniem, a jednocześnie w dużym zawierzeniu Panu Bogu, budowały naszą wspólnotę. Jesteśmy przekonani, że odbywało się to wszystko dzięki prowadzeniu przez Ducha Świętego, także w trudnych momentach, po ludzku niemożliwych do przejścia. W tym wymiarze jubileusz stał się również czasem darowania win i wzajemnego przebaczania.
Przeżywanie jubileuszu pomogło nam przypomnieć sobie początki wspólnoty w poszczególnych diecezjach, spisać wspomnienia, sięgnąć do pamięci i historii, a w ten sposób pogłębić naszą tożsamość i nabrać nowych sił do pogłębiania formacji.
2.To, co zostało zainwestowane, zasiane i zaczęło kiełkować…
Domowy Kościół istnieje dzisiaj w wielu przestrzeniach geograficznych, pokoleniowych i społecznych. Kolejne zastępy małżonków podejmują formację, angażują się w posługę, przekazują charyzmat Ruchu następnym pokoleniom.
Udało nam się wypracować konkretne narzędzia i metody służące rozwojowi wspólnoty, jak na przykład: rekolekcje dla małżeństw przygotowujących się do podjęcia konkretnych posług, na nowo zredagowane materiały formacyjne, wypracowana droga formacji katechumenalnej, czasopismo „Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych” i wiele innych pomocy, z których małżonkowie mogą korzystać, podejmując codzienny trud wzrastania duchowego. Małżeństwa pielęgnują wymiar wspólnotowy, który realizuje się m.in. poprzez udział w ogólnopolskiej pielgrzymce do Sanktuarium św. Józefa w Kaliszu, w spotkaniach odpowiedzialnych DK we wrześniu i styczniu, w ogólnopolskich wydarzeniach całego Ruchu Światło-Życie (Kongregacja Odpowiedzialnych, Centralna Oaza Matka, pielgrzymki Krucjaty Wyzwolenia Człowieka itd.).
Małżeństwa formujące się w Domowym Kościele nie zatrzymują się w swoim zaangażowaniu tylko na wspólnocie, ale podejmują liczne działania związane z funkcjonowaniem parafii, diecezji, duszpasterstwa rodzin, posług liturgicznych, zaangażowaniem społecznym i politycznym itd. Z pewnością wielu z nas słyszało bądź nawet uczestniczyło w takich inicjatywach jak aplikacja „Dialog małżeński”, Międzynarodowy Tydzień Małżeństwa, Nawigacja w rodzinie, Randka małżeńska, Wirtualna Choinka, Związek Dużych Rodzin 3+, Marsze dla Życia. To tylko niektóre przestrzenie zaangażowania osób z Domowego Kościoła, co pokazuje, że zapoczątkowana przez ks. Franciszka Blachnickiego rzeczywistość już przynosi konkretne owoce.
3.Czeka nas wielki wysiłek pójścia w głąb…
Na naszej małżeńskiej drodze nie brakuje jubileuszy, stąd dobrze wiemy, że nie są one celem, ale tylko przystankiem na drodze do celu. Dlatego również jubileusz pięćdziesięciolecia Domowego Kościoła może stać się dla nas pewnego rodzaju „nowym otwarciem”, przypominającym, że dysponujemy konkretnymi narzędziami, które trzeba wykorzystać do wzrostu – w wierze, w nadziei i w miłości. Przed nami nowy początek, nowe wyzwania i codzienny wysiłek, aby nie zagubić własnej tożsamości, by w naszej codzienności żyć dojrzałą wiarą w małżeństwie i rodzinie, by każdego dnia dążyć do świętości.
Chcemy mocno podkreślić, że to właśnie osobista, małżeńska i rodzinna codzienność jest podstawową przestrzenią realizowania naszej formacji. W niej dokonują się wielkie i małe zwycięstwa, większe i mniejsze porażki, z których składa się życie. W codzienności podejmujemy wysiłek naśladowania Jezusa Chrystusa, stawania się Jego uczniami i właśnie w tej codzienności spotykamy swojego Zbawiciela, w sytuacjach i sprawach, w których może się tego nie spodziewamy. Codzienna troska o formację nie jest łatwa, dlatego w Domowym Kościele mamy okazję do regularnego podsumowywania postępów oraz pracy formacyjnej w małżeństwie i rodzinie na comiesięcznym spotkaniu kręgu. Ma ono nam pomóc, nabrać sił na kolejny miesiąc, ukierunkować naszą pracę i przekonać się, że nie jesteśmy sami w naszym trudzie –z nami są małżeństwa, które tak jak my chcą się formować, mają podobne problemy, mogą się podzielić swoim doświadczeniem. Jednakże, gdy nie uświadomimy sobie tego, że spotkanie kręgu jest podsumowaniem całej naszej miesięcznej pracy, weryfikacją jej efektów oraz umocnieniem na kolejny okres, to stanie się ono tylko nieprzyjemnym „rozliczeniem” bądź tylko spotkaniem towarzyskim.
W kręgu wszyscy sobie wzajemnie służymy, każdy otrzymanymi darami i charyzmatami. Od naszej wzajemnej posługi, we wszystkich jej wymiarach, zależy formacja innych małżeństw. Dlatego niezależnie od tego, w jaki sposób możemy innym pomagać, powinniśmy podchodzić do tego rzetelnie i z zaangażowaniem. Pierwszym wymiarem tej rzetelności jest dobre przeżycie swojej małżeńskiej i rodzinnej codzienności oraz dobre przygotowanie się do spotkania kręgu, do każdej jego części. Już po zakończeniu poprzedniego spotkania pracujemy nad tym, czym będziemy mogli się podzielić: z naszego życia, ze spotkania ze słowem Bożym, z realizacji zobowiązań i przemyśleń na zadany temat formacyjny. Potraktujmy to przygotowanie do spotkania kręgu jak dobrze przemyślane i zaplanowane przygotowanie przyjęcia – uzyskany efekt to przecież nie jest tylko wynik pracy podjętej na dzień przed spotkaniem, ale skutek dłuższego zaangażowania w wiele drobnych spraw, które dadzą efekt tylko wtedy, kiedy zajmiemy się nimi z odpowiednim wyprzedzeniem. Pamiętajmy, że nawet improwizacja powinna być dobrze zaplanowana!
Szczególną uwagę należy zwrócić na rolę pary animatorskiej, czyli małżeństwa odpowiedzialnego za pracę formacyjną kręgu i jego życie duchowe. To od niej w dużej mierze zależy, czy spotkanie kręgu ma rzeczywiście charakter formacyjno-modlitewny, czy dzielenie się dotyczy zaplanowanego tematu, w jakiej atmosferze się odbywa, czy poszczególne osoby dzielą się swoim życiem małżeńskim i rodzinnym, czy może cudzym. Pomocą w przygotowaniu i przeprowadzeniu spotkania służą parom animatorskim konspekty, zarówno te zamieszczone w podręcznikach I i II roku pracy, jak i proponowane na etapie formacji permanentnej materiały publikowane w kwartalniku „Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych”. Para animatorska ma duży wpływ na przebieg spotkania, ale jego owocność zależy od wszystkich uczestników – to jest praca zespołowa! Co więcej, żeby konkretny krąg mógł dobrze funkcjonować konieczne jest, by wiele innych osób rzetelnie wykonało różnorodne posługi, np. przekazało w terminie materiały formacyjne, sprawnie dostarczyło czasopismo „Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych”, rzetelnie i szybko wysyłało informacje o planowanych wydarzeniach itd. Jest to konkretnym wyrazem miłości agape. Nawet jeśli wydaje nam się, że coś jest bez znaczenia dla nas, to może być jednak bardzo istotne dla kogoś innego, a to co bywa oczywiste dla nas, nie musi być jasne dla innych. Miłość składa się właśnie z takich małych, drobnych, pozornie niewiele znaczących gestów.
Powinniśmy sobie przypominać, że formacja w Domowym Kościele ma dwa nurty, które wzajemnie się przenikają i uzupełniają: to nasza systematyczna praca w ciągu roku oraz rekolekcje formacyjne. To jakby dwa skrzydła, które są niezbędne do wzbicia się w przestworza i lotu. Początkiem każdej formacji jest indywidualne, prawdziwe spotkanie z żywym Jezusem. Poprzez ewangelizację wchodzimy na drogę katechumenatu (deuterokatechumenatu), która prowadzi nas do świadomego przeżycia i odnowienia tajemnicy chrztu świętego oraz odkrycia nowego życia, które z niego wypływa. Dopiero na tym fundamencie możemy budować relacje małżeńskie i rodzinne. Trzeba sobie z całą mocą uświadomić, że to właśnie w czasie rekolekcji formacyjnych (od których zaczął się zresztą zarówno Domowy Kościół, jak i cały ruch oazowy) kładziemy podwaliny pod cały nasz dalszy wzrost. Właśnie taki cykl rekolekcji tworzy przemyślaną i spójną drogę naszego świadomego wzrastania w chrześcijaństwie. Jeżeli zabraknie jednego skrzydła, czyli rekolekcji, to wypełnianie zobowiązań, które są praktycznym przełożeniem na codzienne życie elementów katechumenatu, przytłoczy nas swym ciężarem. Spotkanie kręgu zaś stanie się przykrym rozliczaniem się z narzuconej „pańszczyzny” zobowiązań. Pozostaniemy tylko z wyuczonymi narzędziami, które wprawdzie pozwolą nam stawać się lepszymi, mieć lepsze relacje małżeńskie, rodzinne czy z innymi ludźmi, lecz nie będą szukaniem woli Boga w naszym życiu i nie będą budowaniem Kościoła – Ciała Chrystusa. Często problemy, z którymi borykają się nasze kręgi, swoje źródło mają właśnie w niezrozumieniu i zaburzeniu wspomnianej zasady równowagi pomiędzy rekolekcjami i wyzwaniami codziennej formacji.
Być może trzeba na nowo przypominać, że formacja podstawowa jest tylko wprowadzeniem na dalszą drogę do świętości, realizowaną w ramach formacji permanentnej – czyli ciągłej. Jeżeli potraktujemy ją tylko jako kolejne punkty „do zaliczenia” bądź zatrzymamy się na którymś etapie, nie doświadczymy wejścia w jej głębię. Poszczególne etapy formacji mogą stać się dla nas szansą na odnowienie i pogłębienie relacji z Chrystusem, duchowości małżeńskiej, naszego bycia w Kościele. Dajmy sobie szansę doświadczenia pięknych i różnorodnych owoców formacji – diakonii, zaangażowania społecznego itd. Jako Ruch jesteśmy bowiem wezwani do takiej misji – ewangelizacji, często bycia znakiem sprzeciwu wobec tego, co świat proponuje, a jednocześnie bycia znakiem jedności w Kościele i z Kościołem. Natomiast nasze rodziny dziś mają szczególne zadanie objawiania światu wartości sakramentu małżeństwa i świętości życia, stawania się żywym miejscem przekazu wiary i przestrzenią do wzrostu w wierze naszych dzieci.
4.Nowy rok formacyjny
W Kościele nie wybieramy sobie miejsca i ludzi wokół, przyjmujemy każdego jak dar od Pana Boga i do każdego z nich jesteśmy posłani. To samo przeświadczenie niech nam towarzyszy w naszej pracy formacyjnej we wspólnocie. W kręgu Pan Bóg dał nam konkretne osoby jako dar i tak samo my mamy być takim darem dla innych. Nawet jeśli jest trudno, bo przecież każdy z nas jest inny, to niech to będzie okazja do większej życzliwości, cierpliwości, miłości, może nawet ofiary. Nikogo z nas nie może w tym dziele zabraknąć, niezależnie od stażu małżeńskiego, liczby dzieci, zaangażowania, wieku. Każdy z nas ma swoją rolę we wspólnocie, nawet jeśli nie ma już sił fizycznych, zdrowia, czy nawet doświadczył śmierci współmałżonka. Każdy jest ważny!
| Pytania do przemyślenia i podzielenia się z innymi
|
48 kongregacja odpowiedzialnych Ruchu ,,Światło- Życie"
Kościół żywy zaczyna się we mnie
Rekolekcje Ewangelizacyjne
Serdecznie zapraszamy na rekolekcje ewangelizacyjne w Liszkowie 15-18 lutego. Rekolekcje są przeznaczone przede wszystkim dla rodzin, które od niedawna rozpoczęły formację w Domowym Kościele lub zastanawiają się nad wstąpieniem do DK. Ale zapraszamy również wszystkich członków naszej wspólnoty, którzy chcą przeżyć rekolekcje ewangelizacyjne.
Miejsce: Liszków (Bažnyčios g 7, Liškiava) 10 km od Druskienik
Termin: 15.02.2023 (ok. godz. 17.00) - 18.02.2023 (ok. godz. 15.00)
Para prowadząca: Albert i Katarzyna Narwojsz
Ksiądz moderator: ks Krzysztof Mulewski (Węgorzewo)
Para gospodarcza: Grzegorz i Renata Denkowscy
Kontakt: +37068659956 , [email protected]
Koszt rekolekcji (z noclegami i pełnym wyżywieniem):
osoba dorosla 100 Eur
dziecko powyżej 14 r.ż. (z dorosłą porcją) - 100 Eur
dziecko miejsce noclegowe z dorosłą porcją - 80 Eur
dziecko miejsce noclegowe z porcją dziecięcą - 65 Eur
dziecko bez miejsca noclegowego z porcją dziecięcą - 45 Eur
Link rejestracji:
https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSf9X4bcYhaOB6RyznsyCBs5Nr3sUCT1cmd4n4uoLqxZkOpv0Q/viewform?vc=0&c=0&w=1&flr=0
Prosimy o modlitwę w intencji rekolekcji i o przekazanie informacji dla innych rodzin
Pozdrawiamy w Panu
Albert i Kasia Narwojsz
OR II stopnia 28.07.23-12.08.23
Serdecznie zapraszamy na formacyjne rekolekcje Domowego kościoła. Przepiękny czas, z niesamowitą możliwością połączyć odpoczynek fizyczny i duchowy. Oaza Rodzin II stopienia, to czas pogłębienia zagadnień duchowości małżeńskiej, czyli rodzinnego katechumenatu, realizowanego dzięki odkrywaniu roli zobowiązań jako szczególnych darów.
Adwentowy dzień skupienia
3 grudnia 2022 r. odbył się Adwentowy dzień skupienia wspólnoty Kościoła Domowego w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny przy ulicy Trockiej 9.
Rozpoczęliśmy nasze spotkanie Agapą o godzinie 14:00 pod hasłem „poczęstunek zapewniamy sobie i bliźniemu”. W tym momencie, zadanie przerosło zapotrzebowanie, bo moglibyśmy nakarmić cała ulicę Trocką, zważając na obfitość przyniesionych smakołyków.
Około godziny 15-ej odbyła się konferencja, którą wygłosił ksiądz Raimundas Jurolaitis.
Po konferencji, podczas Namiotu Spotkania, był czas na skupienie nad własnymi myślami, modlitwą i rozważaniami Adwentowymi. Później rozpoczęliśmy pracę w grupach.
Tematem pracy w grupach były świece w kościele. Niewątpliwie, każdy z nas odkrył jakąś nową świecę dla siebie, o której istnieniu możliwie nie wiedział, albo też o jej znaczeniu. Rozważaliśmy również, z czym się kojarzy światło świecy oraz sam symbol świecy w naszym życiu jako chrześcijan.
Przed godziną 17-ą przemieściliśmy się do kościoła Św. Ducha na mszę święta z modlitwą o uzdrowienie.
Śpiewem podczas Eucharystii posługiwała Wspólnota Mocni w Duchu ze Scholą parafii Ducha Św.
Na mszy posługiwał Ojciec Paweł, Jezuita i rekolekcjonista, który przybył wraz ze wspólnotą Mocni w Duchu.
Po raz kolejny przekonaliśmy się, jak ważne jest bycie częścią wspólnoty DK, wspólnotą osób, których celem jest Chrystus.
Ogromnie dziękujemy parom Łącznikowym: Brygicie oraz Andrzejowi Gryc, Alinie i Mirosławowi Rudakom, oraz wszystkim innym parom, które się przyczyniły do zorganizowania tego jakże pięknego spotkania.
Świadectwo z rekolekcji tematycznych "Dialog małżeński"
Powakacyjny dzień wspólnoty DK na Litwie
18 września 2022 r. rodziny Domowego Kościoła Litwy zgromadziły się w kościele p.w. Św. Teresy w Wilnie, aby całą wspólnotą rozpocząć rok formacyjny. Zgromadzone rodziny ze wspólnot polskich i litewskich oraz gości z Polski ciepło przywitała para rejonowa Bożena i Krzysztof Pietraszkiewicze. Następnie rozpoczęła się konferencja wygłoszona przez księdza Aleksandra Romanowskiego, przedstawiająca zagadnienia tematu roku formacyjnego „Życie w świetle”, a mianowicie, jak żyć w świetle i być światłem. Dziękujemy dla księdza Aleksandra za przemówienie do naszych serc, a także za Sakrament Pokuty - pomoc w oczyszczeniu naszych dusz.
Msza Św. była celebrowana przez biskupa pomocniczego Arunasa Poniszkaitisa, księdza Waldemara Szyrwińskiego oraz księdza Wiktora Kudriaszowa w dwóch językach (polskim i litewskim), a łączona z kilku parafii diakonia muzyczna cieszyła zebranych pięknym śpiewem i graniem.
Po wspólnie przeżytej Eucharystii nadszedł czas na agapę, podczas której była możliwość posilić się pyszna kaszą i deserem. Warto zauważyć, że na wspólnym stole znalazły się też dary (warzywa i owoce) ofiarowane przez rodziny Domowego Kościoła. Dziękujemy serdecznie za waszą hojność!
Dziękujemy tez za otwartość serc i odwagę dla Juliji i Alfredasa Lukoszewicziai oraz Renaty i Sauliusa Balsiai z Parafii p. w. Przemienienia Pańskiego w Porudominie, Any i Tadeusza Meszkunec z parafii p. w. Odnalezienia Krzyża św. w Wilnie, a także Barbary i Marka Łukaszewiczów z parafii p. w. Niepokalanego Poczęcia NMP w Wilnie, którzy po agapie podzielili się swymi świadectwami z życia w Domowym Kościele.
Aby dorośli mogli w pełni uczestniczyć w tym dniu, opiekę nad dziećmi w salce hotelu „Domus Maria” sprawowała młodzież z Oazy młodzieżowej ruchu Światło-Zycie. Dziękujemy za wasz entuzjazm i pomysłowość w organizowaniu zajęć!
Jesteśmy wdzięczni dla naszej pary rejonowej Bożeny i Krzysztofa Pietraszkiewiczów, którzy swoim zapałem, uśmiechem i przykładem zachęcają nas do aktywnego udziału w Domowym Kościele i żywej wiary.
Prosimy o potrzebne dary Ducha Św. i opiekę Matki Bożej Ostrobramskiej dla wszystkich, którzy pełnili posługę w tym dniu, a także uczestniczyli i byli jednym.
Za zdjęcia dziękujemy Anna Smile Photography (www.studiosmile.lt).
I krąg przy parafii p. w. NMP Królowej Pokoju
List kręgu centralnego 2022/23 – Bogu dziękujcie, ducha nie gaście!
Droga wspólnoto Domowego Kościoła! Przed nami nowy rok formacyjny „Życie w świetle”, rok prowadzący nas do pięćdziesiątej rocznicy pierwszych rekolekcji dla rodzin i powstania pierwszych kręgów Domowego Kościoła, rok jubileuszowy. Rok święty w tradycji judaistycznej był rokiem szczególnych łask, darowania wolności, własności. Dziś w Kościele jubileusz ma szczególny wymiar duchowy, w którym zaproszeni jesteśmy do pogłębienia i odnowienia relacji z Panem. To również czas spojrzenia, gdzie dziś jesteśmy jako wspólnota. Pięćdziesięciolecie prowokuje nas do tego, by przyjrzeć się początkom, ale również wyzwaniom stojącym przed nami.
Zaczerpnięte z Listu św. Pawła do Tesaloniczan wezwanie „Bogu dziękujcie” prowadzi do zatrzymania się i przypatrzenia się temu, za co mamy dziękować. Widzimy zatem, że lata, które minęły stają się dla nas źródłem cennych doświadczeń motywujących nas do dziękczynienia Panu Bogu. W pierwszej kolejności staje przed nami nasz Ojciec ks. Franciszek Blachnicki i jego genialne wyczucie, rozeznanie znaków czasu. Ojciec dostrzegał biedę duchową rodziny i ogromną potrzebę troski o rodzinę. Ks. Franciszek widział więcej, a więc dostrzegał również znaczenie katechumenatu rodzinnego w rodzinie chrześcijańskiej. Wynikiem zatroskania o duchowy wzrost małżonków były pierwsze rekolekcje dla rodzin w Krościenku w 1973 roku. Wtedy w dwóch turnusach wzięło udział 51 rodzin. Przeżycie rekolekcji stało się zalążkiem prowadzącym do pracy formacyjnej w ciągu roku. „W tej rodzinie wtedy jest jakaś inna atmosfera, cały styl życia. W sposób bardzo prosty, naturalny w tej rodzinie jest i modlitwa, i słowo Boże, i praktyka roku liturgicznego, liturgia… Cały ten styl życia decyduje dopiero i o trwałości samej rodziny, i o stałym pokoju w życiu rodziny. I w takim środowisku ludzie rzeczywiście dojrzali jako chrześcijanie” (Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych, nr 145, s. 12). Łącząc charyzmat, cel i metodę oazową z duchowością małżeńską Equipes Notre-Dame ks. Franciszek opracował program dla małżeństw mający na celu wsparcie ich na drodze ku dojrzałości chrześcijańskiej – „tworzenie autentycznych wspólnot chrześcijańskich daje możliwość wzrostu Nowego Człowieka, a Wspólnoty stają się ogniskami ewangelizacji i promieniowania nowej kultury, która polega na przenikaniu wszystkich dziedzin i przejawów życia wartościami Ewangelii” (Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych, nr „0”, wydanie zebrane, t. 1, s 18). W 1974 r. do współpracy przy rodzącym się DK Ojciec Franciszek zaprosił siostrę Jadwigę Skudro RSCJ. Siostra Jadwiga, jak często mawiał Ojciec Franciszek, miała „wyczucie charyzmatu”, a zarazem pilnowała wierności wobec programu i form. „W tej sytuacji oazy rodzin i wywodzący się z nich Ruch Wspólnoty Rodzinnej, jakim jest Domowy Kościół stanowią także cenny charyzmat – dar jakim Ruch może służyć Kościołowi” – pisał Założyciel (Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych, nr 89 s. 26).
Zachwyt, jakiego doznały małżeństwa tworzące pierwsze kręgi, stał się zaczynem rozlewającym się na całą Polskę. „Wyjątkowo szybki i owocny rozwój kręgów rodzinnych Ruchu Światło-Życie w Polsce mówi sam przez się o potrzebie i wielkiej wartości tak rozumianej «duchowości małżeńskiej», o jej ważności tak dla trwałości, jak i szczęścia poszczególnych małżeństw” (Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych, nr 24, wydanie zebrane, t. 3, s. 317). Realizacja założeń Ojca, by każda rodzina stawała się świadectwem braterskiej miłości, przeżywania duchowości małżeńskiej, wspólnego podążania do świętości owocowała powstawaniem wciąż nowych kręgów. Konsekwencją powiększającej się wspólnoty była podjęta w 1978 r. próba skoordynowania pracy kręgów. Jej wynikiem są pierwsze struktury ruchu wspólnoty rodzinnej w ramach Ruchu Światło-Życie. Zarysowane zostały w nich obowiązki par animatorskich, rejonowych oraz diecezjalnych.
Winniśmy mieć poczucie bezustannej potrzeby poznawania i pogłębiania tożsamości naszego charyzmatu. On właśnie w znacznym stopniu definiuje nas samych, naszą wiarę i jest znakiem wobec współczesności. I choć mamy świadomość, że dziś właśnie my jesteśmy tymi, którzy tworzą wspólnotę, to nie od nas bierze ona swój początek. Ktoś zaprosił nas do podążania właśnie tą drogą. W naszych sercach rodzi się wdzięczność za całe dzieło Ruchu Światło-Życie, za Domowy Kościół, za Ojca Franciszka i za s. Jadwigę, za tych wszystkich kapłanów i małżeństwa, którzy podjęli dzieło troski o życie duchowe wspólnot małżeńskich, za członkinie Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła i za wszystkich tych, którzy wyciągnęli swą dłoń zapraszając nas do pogłębiania naszego życia małżeńskiego właśnie w tej wspólnocie.
| ‒ Jakie elementy historii Domowego Kościoła są mi znane? ‒ Jak wyraża się moja pamięć o osobach, dzięki którym jestem w Domowym Kościele? |
| ‒ W jakim wymiarze działania DK wyraża się moja odpowiedzialność we wspólnocie? ‒ Na czym polega moje zaangażowanie w życie kręgu, rejonu, diecezji? ‒ Patrząc na moją historię bycia w DK, jakie sytuacje, wydarzenia, osoby są dla mnie dziś wezwaniem do przebaczenia i pojednania? |
| ‒ Na ile jestem gotów wyjść poza strefę swojego komfortu, by stawać się prawdziwym świadkiem nadziei? |
Przygotowując się do świętowania jubileuszu pięćdziesięciolecia chcemy w szczególny sposób pamiętać o tym w wymiarze duchowym. Od październikowego spotkania w kręgu zachęcamy przez kolejne dziewięć miesięcy do podjęcia nowenny. Jako modlitwę proponujemy na zakończenie spotkania odmawianie Aktu Konstytutywnego Ruchu. Niech ta modlitwa jeszcze bardziej ożywia w nas świadomość, że nasz Ruch, w którym trwamy, jest dziełem Niepokalanej.
Rok jubileuszowy łączy w sobie kilka ważnych rocznic:
- 11 czerwca 1973 r. kard. Karol Wojtyła uroczyście oddał Ruch Światło-Życie Niepokalanej, Matce Kościoła,
- w II i III turnusie 1973 r. odbyły się pierwsze Oazy Rodzin w Krościenku,
- powstał pierwszy krąg w Lublinie,
- 50 rocznica Centralnej Oazy Matki,
- 60 rocznica Oazy Niepokalanej,
- 65 rocznica powstania Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła.
Przed nami nowenna przygotowania, a później cały rok świętowania, który staje się doskonałą okazją do dziękowania dobremu Bogu. W wymiarze wspólnotowym chcemy pielgrzymować 9 września 2023 r. do stóp Częstochowskiej Pani na Jasnej Górze, by za przyczyną Najlepszej z Matek dziękować Panu Bogu. Już dziś zapraszamy do zaplanowania oraz podjęcia trudu pielgrzymowania, by na jasnogórskich błoniach nie zabrakło tych, którzy mogą uczestniczyć w złotym jubileuszu Domowego Kościoła.
Czcigodny Sługo Boży, ks. Franciszku, wstawiaj się za nami i pomagaj żyć charyzmatem, który nam pozostawiłeś.
krąg centralny Domowego Kościoła:
Małgorzata i Tomasz Kasprowiczowie – para krajowa DK
Damian Kwiatkowski – moderator krajowy DK
Urszula i Andrzej Rychliccy – para filialna krakowska
Monika i Jarosław Kołodziejczykowie – para filialna lubelska
Dorota i Jacek Skowrońscy – para filialna pelplińska
Jolanta i Piotr Soroka – para filialna poznańska
Alicja i Piotr Kuropkowie – para filialna śląska
Beata i Krzysztof Krawczykowie – para filialna warszawska
Renata i Dariusz Borkowscy – skarbnicy DK
Elżbieta Kozyra i Maria Różycka – sekretariat DK
Zakończenie roku formacyjnego 2021/2022
https://www.facebook.com/DKnaLitwie/photos/pcb.5345124315549712/5345107272218083/
Wielkopostny Dzień Skupienia Wspólnoty Domowego Kościoła
W Wigilię Niedzieli Palmowej, 9 kwietnia, w parafii pw. bł. Jerzego Matulewicza wspólnota Domowego Kościoła przeżywała Dzień Skupienia – wspaniały czas przygotowania duchowego do zbliżających się świąt Zmartwychwstania Pańskiego.
Dzień Skupienia rozpoczął się od Drogi Krzyżowej, którą prowadził ks. Ronald Kuźmicki. Przeżywanie Drogi Krzyżowej było jeszcze głębsze, ponieważ każdy krąg wspólnoty Domowego Kościoła czynnie włączył się do jej przygotowania i prowadzenia. Przy każdej stacji wsłuchiwaliśmy się w rozważanie każdego etapu męki i śmierci naszego Pana w odniesieniu do naszej rodziny, naszego życia, mogliśmy iść drogą za Jezusem niosąc krzyż i pochodnie, tym samym pokazując naszą gotowość do wzięcia naszego codziennego krzyża i kroczenia razem z naszym Panem.
Temat Krzyża Chrystusowego towarzyszył nam i w dalszej części dnia – spotkaniu w grupach. Rozważając fragmenty z Pisma św. i z tekstów ks. F. Blachnickiego zastanawialiśmy się wspólnie, czym jest Krzyż Chrystusa dla nas, jak każdy z nas Go rozumie, przyjmuje, jak może przyjąć drugiego człowieka z jego krzyżem i jak może jemu służyć, naśladując naszego Mistrza.
Po rozważaniach o Krzyżu i dzieleniu się w grupach czekało nas osobiste spotkanie z naszym Panem w kościele w modlitwie osobistej (Namiocie Spotkania), także w Sakramencie Pojednania i najważniejsze – w Eucharystii. To był czas osobistej rozmowy z Panem Jezusem, wpatrywania się w Niego, Jego Krzyż, słuchania Go, oczyszczenia swego serca z grzechów w Sakramencie Spowiedzi. A potem najpiękniejsze – przyjęcie Go w Komunii św. podczas Mszy św. w wigilię Niedzieli Palmowej. Uczestniczyliśmy w Eucharystii z pięknymi palmami w rękach, które tego dnia własnoręcznie robiły nasze dzieci.
Jesteśmy ogromnie wdzięczni Panu Bogu za Jego miłość do nas, za to, że zgromadził nas we wspólnocie Domowego Kościoła, że zaprosił każdego z nas na Wielkopostny Dzień Skupienia. Dziękujemy z całego serca dla pary rejonowej Domowego Kościoła na Litwie Bożeny i Krzysztofa Pietraszkiewiczów oraz wszystkich, którzy przyczynili się do zorganizowania Dnia Skupienia. Dziękujemy ogromnie ks. Ronaldowi Kuźmickiemu za jego posługę i dla wszystkich księży, którzy słuchali Spowiedzi św., wspierali i wspierają nas swoją modlitwą. Dziękujemy wszystkim posługującym diakoniom i każdemu z osobna za jego obecność, świadectwo, braterstwo. Niech Pan Bóg nam wszystkim błogosławi i nas dalej prowadzi.
Sabina Sadowska
Krąg Domowego Kościoła parafii p.w. Św. Józefa w Zameczku (Pilaitė)
Więcej zdjęć: https://robertdaksevic.pixieset.com/wielkopostnydzienskupieniadk2022/
KONKURS
Zasady konkursu i więcej info: https://fb.watch/bMBO3EDe0d/Nowy film Domowego Kościoła na Litwie
